آن اوایل که نوشتن را تازه شروع کرده بودم، همینطور کلمات را پشت سر هم می‌چیدیم و خوشحال بودم که دارم نویسندگی می‌کنم. علائم نگارشی مثل علامت تعجب، سه نقطه و علامت سوال را گله‌ای توی متنم می‌ریختم و پی‌گیر نتیجه نمی‌شدم که چه بر سر این نوشته‌ی بیچاره آمده.
اولین کلاس نویسندگی که ثبت‌نام کرده بودم تا سه جلسه را به موضوع علائم نگارشی اختصاص داده بود. حسابی کفرم در آمده بود که چه بیخود، این همه پول داده‌ام چیزی که خودم می‌دانم را به من بیاموزد.
شیوه‌ی کار این استاد من اینگونه بود که در حین آموزش تمرینی می‌داد و زمانی ده یا پانزده دقیقه‌ای می‌گذاشت تا تمرین را انجام بدهیم و همان لحظه به ما بازخورد می‌داد. در این تمرین‌های کلاسی بود که مچم گرفته شد. متنی که علائم نگارشی آن حذف شده بود را نتوانسته بودم تصحیح کنم و علائم را درست جایگذاری کنم.
آنجا بود که حساسیت من روی علائم نگارشی و یادگیری آن‌ها بالاتر رفت.
یکسال بعد در کلاسی متنم را به استاد دیگری دادم تا بخواند و بازخورد بدهد. از همان جمله‌ی ابتدایی در خوانش آن دچار مشکل شد و من تازه دانستم که نحوه‌ی جمله‌بندی اهمیت فراوانی در روان‌خوانی و فهمیده شدن متن توسط خواننده دارد.
فاجعه زمانی آغاز شد که هرچه تلاش می‌کردم جمله‌هایم را درست‌تر بنویسم، کمتر موفق می‌شدم. گاهی که متنی را به صدای بلند می‌خواندم، تازه متوجه عمق فضاحت ماجرا می‌شدم. خودم که نویسنده‌ی آن بودم نمی‌توانستم جمله را درست بخوانم چه رسد به خواننده‌ای که ذهنش به نوشته‌های خوب عادت دارد.
به جایی رسیده بودم که در بیان آنچه درونم بود به مشکل خورده بودم. نوشتن برایم سخت و سخت‌تر می‌شد. و مشخص بود که من با غلط نویسی قرار نیست به جایی برسم.
پس به سراغ کتاب‌های آموزش دستور زبان و ویرایش‌ونگارش رفتم تا بر مشکل خودم چاره‌ای کنم. و چه خوب شد که این اتفاق افتاد. تازه دانستم که در تمام این مدت که دل‌خوش به نوشتن و نویسندگی بودم از بند جهان رها بودم و در عالم خوش‌خیالی سیر می‌کردم.
کسی که می‌خواهد چیزی بنویسد، چه از سر علاقه و چه به طور حرفه‌ای «باید» زبان فارسی مسئله‌ی او و جزو دغدغه‌های اصلی او برای یادگیری باشد. اکتفا کردن به آموخته‌های دوران دبیرستان و یا حتا زبان عمومی دوران دانشگاه نویسنده را در همان سطح پایین نگه می‌دارد. و راه پیشرفت را بر او می‌بندد.
این روزها در حال خواندن کتاب‌های دستور زبان و یادگیری هرچه بهتر اصول زبان فارسی از کتاب‌هایی مثل غلط ننویسیم از ابوالحسن نجفی، دستور خط فارسی مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی، راهنمای نگارش و ویرایش براساس شیوه‌نامه‌ی فرهنگستان زبان و ادب فارسی، هستم.
اگر علاقه داشتید در این لینک می‌توانید کتاب‌های دیگری را که استادم در زمینه‌ی یادگیری زبان فارسی در وبسایت خودشان طی مقاله‌ای کوتاه معرفی کرده‌اند را ببینید.
