من یک درختم. درخت بلوط تازه روییده و جوانی، از ریشه‌ی درختی کهنسال که هزاران سال ریشه در این آب و خاک دارد. برگ‌های من به رنگ سبز روشن، پهن و نوک آن سوزن سوزنی است. شاخه‌هایم درهم و سر به فلک کشیده. من قد می‌کشم تا به کهنسالگی اجدادم برسم. میوه‌هایم دانه‌های سبز بلوط، شاخه‌هایم قطور و محکم، ریشه در خاک دارم تا ناکجا تا عمق زمین، تنه‌ام صاف و کشیده، رو به سوی آسمان دارم. عطر سبزینگی من و سایه سارم، پرندگان را به آغوش شاخه‌هایم می‌آورد. مامن پرندگان خوش نوا و چلچله‌هایشان هستم من. نفسی تازه در سینه دارم. در کمر کوهی جای دارم و کمرکش کوهستان‌های صعب‌العبور منظره‌ی دیدگانم. من هوای بهار به سر دارم. پوسته‌ی تنم جوان و تازه. سبز و محکم. نه در باد سر خم می‌کنم نه در طوفان از ایستادگی می‌مانم. من نماد اصالت و پایندگی سرزمینی هستم که ریشه در خاک آن دارم.